คุณแม่ผม ทำงานกาชาดจังหวัดมานานกว่า 25 ปี จนผมเคยชินกับคำว่า จะต้องออกไปรับบริจาคโลหิต ไปแจกของ ไปช่วยน้ำท่วม ไปเยี่ยมทหาร มันก้อเลยไม่แปลกอะไรที่ผมจะใส่ใจสังคม สนใจเรื่องปัญหาบ้านเมือง บ่อยครั้งที่ผมออกไปร่วมกิจกรรมทางการเมือง การประท้วง และสุดท้ายกำลังทำงาน ด้านสิ่งแวดล้อมอีก ผมไม่ได้บอกว่าผมทำอะไร ผมกลัวถูกเป็นห่วงถูกห้ามปราม ผมจะแอบไปแบบไม่ให้รู้ แอบทำแบบไม่ให้รู้ ผมเคยไปกินอยู่หลับนอนบน ถนนหลายๆครั้ง แต่แปลกทำไม ผมไม่ค่อย ได้ไปในเวที คนใส่เสื้อเหลือง ผมจะไปอยู่แบบสั้นๆ 4-5 ชม. แล้วจะกลับบ้านที่ระยอง
ผมจำภาพเหตุการณ์ พฤษภาทมิฬ มันยังคงติดตา ติดหูอยู่ เสียงกระสุนปืนดังราวห่าฝน เสียงร้องของผู้คน ผมจำได้ว่า ผมชี้ชวนเชิญ ผู้คนจำนวนมาก ไปร่วมเห็นคนเจ็บถูกหามเข้ามาใน โรงแรมรัตนโกสินทร์ ผมนอนป่วยอยู่กับพื้นชั้นล่าง หลังโซฟา กลางดึกวันที่ 17 พ.ค.35 ผมเดินแทรกความวุ่นวายตรงหน้าโรงแรม ที่เสียงปืนยังไม่หยุดดัง เสียงผู้คนโหวกเหวกโวยวาย มีการดันรถเมล์ไปเผา มีการวิ่งหลบกระสุน ผมเดินลัดรั้วกระทรวงกลาโหม มีคน 4-5 จับกลุ่มคุยกัน จะเผากระทรวงกลาโหม ผมเดินไปไกลมา กว่าจะหารถเมล์เล็กได้ ผมเห็นสัญญาณไฟจราจรถูกทุบ ตู้ตำรวจจราจร ถูกทุบถูกเผา มีกลุ่มมอเตอร์ไชด์ ขับแล้วจอดทุบกันอยู่ ...
ผมพลาดการถูกจับกุม เพราะผมดันไม่สบาย แล้วกลับเข้ามาที่ห้องเช่า ไม่งั้นตี 3 คืนนั้น ผมคงถูกเหยียบให้นอนกับพื้น ถูกกระชากขึ้นรถยีเอ็มซี ... อีก 2-3 วันผมยังคงตระเวณไปตามที่ยังสามารถจับกลุ่มชุมนุมได้ แวะไปตามโรงพยาบาลบ้าง เพื่อตามข่าวผู้บาดเจ็บ และคืนนั้นในรามคำแหง ... ที่มหาจำลอง - พลเอกสุจินคา เข้าเฝ้า ทุกอย่างก้อจบลง ผมไปทำงานอีก 7-8 ผมก้อลาออกจากงาน วันที่ 31 พ.ค. 35 แม้พลเอกสุจินดา ลาออกไปแล้ว มีการเลือกรัฐบาลใหม่ แล้วผมไม่รู้สึกว่า ชนะหรือแพ้ ผมรู้ว่ามีคนตายจำนวนมาก มีผู้คนหายไปจำนวนมาก - "คนหายหายไปไหน ทำไมไม่กลับมา" - ในช่วงที่ร่วมชุมนุมแบบไม่มีเวที ไม่มีแกนนำชัดเจน ผมเขียนบทกลอนสั้น สดๆ ผมก้อจะยืนอ่าน หน้าทหารที่กำลังยืนกั้นอยู่ ชี้ชวนให้ผู้คนร่วมกันต่อสู้ แต่ผมไม่รู้ว่า กี่คนในนั้น เสียชีวิต และหายไปอย่างไร้ร่องรอย และทุกครั้งที่ย้อนกลับไปรู้สึก น้ำตามันก้อไหลออกมาเองเฉยๆ แบบนั้น และคงเป็นอีกสาเหตุหนึ่ง ที่ผมไม่ชอบวิธีการใช้มวลชน ในงานกิจกรรมต่างๆ แนวทางต่อสู้ผมจะทำโดยตัวหนังสือและกระดาษ มาตั้งแต่ 2544 ที่กลับมางานด้านสิ่งแวดล้อม และปีนี้ ปี 2548-2553 การติดต่อสื่อสารง่ายขึ้น ... จึงมาต่อสู้อยู่ในโลกอินเตอร์เนทแทน และวันนี้ วันที่ผมต้องเดินนำอีกครั้ง ที่ไม่อยากสู้ด้วยเอาประชาชนจำนวนมากมาชนกลับอะไรๆอีก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น